Laatste stuk en thuisreis

Vandaag, donderdag hebben we het schilderwerk helemaal afgemaakt aan de buitenkant en overal een zwarte baan aan de onderkant. Het is wel opgeknapt moet ik zeggen. Maar het gebeurt toch op een wat andere manier als bij ons. Ze blijven de verf maar verdunnen, zodat ze nog meer kunnen doen. En alle druppels op de vloer is geen probleem. Iemand heeft de binnenkant van de raampjes geschilderd, maar aan de binnenkant lopen de straaltjes blauwe verf over de net wit gemaakte binnenkant. Ach ja....
Vanmorgen belde David. De auto is nog steeds niet gemaakt. Ze zullen proberen om het dit weekend te fixen. Dan zullen we volgende week naar Satemwa gaan en naar Mulange. Dit betekent dat ik morgen al afscheid ga nemen van de Good Samaritan school en waarschijnlijk woensdag van de Alemekezekeschool .

Vrijdag.... Vandaag voor de laatste keer naar de Good Samaritan school. Onderweg in de minibus zat er een man achterin , hij toonde mij zijn armen, allebei zijn handen waren eraf. Hij zat met zijn stompjes een zakje friet naar binnen te werken. Dat is toch wel weer schokkend. Zo zie je veel dingen om je heen als je daar op let. Op school is ook een klein meisje van 2 met een hele grote uitstulping aan haar buik. Maar ze heeft er geen pijn van, dus wordt er ook niets aan gedaan. Aan de andere kant is het ook weer mooi dat er ook een meisje op school komt die duidelijk een achterstand heeft. Gelukkig maar, want veel van zulke kinderen worden thuis gehouden.
Op school hebben we gewoon eerst wat lessen gedaan. We hebben de klanken s o p o nogmaals geoefend . Met Cathreen heb ik alle klanken doorgenomen, in de hoop dat ze dit in de komende tijd met de kinderen gaat doen. Ze was nu wel enthousiast en had zelf ook wat woorden met een s bedacht. Na de breaktime was het echt tijd voor afscheid. De kinderen kregen limonade en koekjes en natuurlijk een ballon . Dit geeft zoveel plezier. De kinderen en ook de juffen zijn helemaal uitgelaten. Smiddags zijn ze vrij, dus ben ik op mijn gemakje naar huis gegaan. Nog even langs de shoprite om wat boodschapjes.....ook om de middag wat te breken.
Vandaag hoorde ik dat Sevanna haar arm heeft gebroken, door een val in de badkamer. Ze moet geopereerd worden. Ze moeten nu eerst geld bij elkaar vinden om dat te laten doen. Ik had niet de tijd om te vragen wat het kost, want Samantha was zo weer verdwenen. Vanmorgen heeft ze wel mijn ticket laten bevestigen voor volgende week.
Zaterdag op het gemakje opgestaan en lekker in het zonnetje gegeten. Smiddags nog wat boodschappen gedaan. Tegen de avond begin ik steeds meer te snotteren, ook had ik gisteren al een zeer been. Waarschijnlijk dus een griepje. Ik heb een beroerde nacht en besluit daarom om niet naar de kerk te gaan. Ik neem wat paracetamol, en hopelijk is het dan snel weer over. Ook maandag ben ik nog thuis gebleven, want ik had nog steeds verhoging en voelde me niet echt fit.
Om 16.45 belde David of ik nog kwam. Ik had zelf verschillende keren geprobeerd om Elizabeth te bellen en ook David, of ze mij nog verwachten , want de uitnodiging was wat vaag geweest. Rond deze tijd zag ik het echter niet meer zitten om met de minibus naar hen te gaan, want dan is het inmiddels donker. Toen hebben zij me opgehaald en hebben we een hele leuke avond gehad met heerlijk eten .
Vandaag ga ik iets later naar school, zodat ik eerst langs de shoprite kan om drinken en koekjes voor de kinderen te kopen. Dan ga ik vandaag op de Alemekezekeschool afscheid nemen . Maar juist vandaag is de winkel gesloten tot 9.00 vanwege studie van het personeel. Ze staan met z'n allen rondom de kassa's . Ook de game, een andere grote winkel is nog dicht. Dan maar wat anders verzinnen..... Shamim had mijn berichtje niet gelezen dat ik vandaag zou komen. Please, please come tomorrow. Oké maar dan ga ik eind van de morgen weer terug , want Elizabeth komt morgenmiddag afscheid nemen. Zij kan dan gelijk de spullen voor Satemwa meenemen. Helaas kan ik het dan niet uitleggen aan de juf. Maar de spullen komen dan toch waar ze zijn moeten. Ook al duurt dat misschien nog wel een paar weken.
Samantha is met haar kinderen naar Lilongwe, want Grace moest voor een ogentest. Zij zou savonds weer thuis zijn. Maar ik trof niemand aan en heb dus zelf mijn eten verzorgd. Het was of ik het voorvoeld had, want ik had zaterdag al wat eten gekocht. Helaas kreeg ik het gasstel niet aan, ik denk dat de gasfles leeg is. Gelukkig stond er nog puree in de koelkast en heb ik een heerlijke bietensalade gemaakt. Eindelijk eens behoorlijk wat groente, want dat moet je er hier vaak bij denken. Toen ik naar bed ging was er nog steeds niemand thuis. Ik heb de voordeur op slot gedraaid en ben toch maar naar bed gegaan. Echt een fijn gevoel is dat niet, zeker omdat David juist de dag ervoor had gezegd dat hij het niet veilig genoeg vond zonder nachtwaker. Er zijn alleen 2 jonge honden, maar wat die doen weet ik ook niet. En dan lig je nu helemaal alleen en de poort is wel dicht maar niet op slot en ook de achterdeur is niet op slot...... Om 2 uur snachts lag ik dus opeens klaar wakker want ik hoorde wat...ik denk dat het ongedierte was... Heel wat schietgebedjes omhoog. Maar het was wel een zweetmomentje!! Ben toch weer in slaap gevallen. Ik was dan ook blij om smorgens de oppas/ huishoudster weer te zien.

Die morgen dus voor de laatste keer m'n tas gepakt voor school. Op de Alemekezekeschool maken ze daar altijd wel een feestje van. Maar nu was het maar half, want ik wilde echt op tijd weg, want David en Elizabeth zouden s middags komen en ik moest eerst nog naar de shoprite voor wat boodschappen. De kinderen kregen wel een ballon, drinken en koekjes, maar die moeten de juffen vanmiddag zelf maar geven. Nu hadden ze om 11 uur net hun breaktime gehad. En ballonnen blijven niet heel tot ze naar huis gaan. Er werden volop liedjes gezongen: Ik kreeg van hen een rode ketting en een chitenge ( een omslagdoek die bijna elke vrouw draagt over haar gewone kleren )

Toen ik om half 2 thuis kwam was Samantha er nog niet. Ik heb eerst van alles bij elkaar gezocht om een thee/ koffie te verzorgen. Daarna had ik nog voldoende tijd... Om 3 uur belde David dat ze eraan kwamen, dit duurt dan echter nog een uur. Ik had de waterkoker alvast aangezet. Dit was mijn geluk, want toen ze kwamen en ik het opnieuw wilde koken was de elektriciteit ineens weer eraf. Grrr. We hadden een goede tijd samen. David vond het maar niks dat ik weer alleen zou zijn en heeft aan de huishoudster gevraagd of ze bij me bleef. Ze vroeg me of ik wilde eten, want dan moest ze wel wat geld hebben, begreep ik. Dus gaf ik haar voldoende en vroeg om vooral groente te kopen. Maar ze kwam alleen thuis met houtskool. Ze ging de aardappelen die ik gisteren had geschild voor me koken. En toen ik ging kijken zag ik dat ze ook de bietensalade opgewarmd had; haha nog nooit gegeten, maar smaakte best goed. Om 7 uur sprong opeens het licht weer aan toen de huishoudster net met haar dekentje naar de slaapkamer ging. Zelf ben ik ook maar op tijd gegaan, want morgen is het een lange nacht voor de terugreis. Lig ik net anderhalf uur te slapen, komt Samantha thuis met de kinderen, dus weer klaar wakker. Het is nu 4 uur smorgens terwijl ik dit typ..... Ik probeer nog wat te slapen. Misschien heb ik wel internet als iedereen wakker is ... En anders komt het laatste stukje er ook nog bij en verstuur ik het vanuit Goes.

Ik zit nu op het vliegveld te wachten. Nog 3 uur te gaan. Wanda heeft me gebracht. Hij was keurig op tijd. We zijn eerst nog even langs de kerk gegaan, want ik wilde nog graag wat foto's nemen van het bouwen van de muur. En kon ik nog even gedag zeggen tegen Cathreen , Eddah en Miriam en de kinderen natuurlijk. Toen ik kwam hadden ze de kinderen gescheiden. Cathreen was met de oudsten in het zondagschoollokaal. Dat werkt een stuk beter. Waarom ze dat niet deden terwijl ik er was weet ik niet, maar hopelijk houden ze dat vol.
Nog een laatste groet en gebed van Elizabeth en dan gaan we.

Vandaag, vrijdag, ben ik na een voorspoedige reis thuis gekomen. Wat is de tijd snel gegaan. Bijna 4 weken in Malawi, een mooie tijd. Waarin weer veel is gebeurd. Het was weer genieten. Alle blije kindergezichtjes, de gesprekken , de grappen en grollen, de ontmoetingen met mensen in de bus , winkel of bij de kerk maakt dat ik me een gezegend mens voel.
Tja, dat Satemwa en Mulange niet door kon gaan was jammer, maar heb ik ook weer een reden om nog eens te gaan ;-)

Ook jullie wil ik bedanken dat je de tijd genomen hebben om mijn lange verhalen te lezen, met me mee geleefd hebben en voor me gebeden hebben. Ook dat vind ik heel bijzonder en heb ik erg gewaardeerd.

Zikomo kwambiri ( veel dank)
Mulungu akodalitseni ( God zegene je)

Liefs Karina