Afscheid...

Gisteren was ik voor het laatst op de school van de kerk. We hebben alle liedjes nog eens herhaald. Daarna heb ik een boek voor gelezen dat het belangrijker is om vrienden te hebben en samen plezier te hebben dan om te winnen. Toen zijn we aan de spelletjes begonnen. Ik had een variant van ezeltje prik gemaakt, een olifant die zijn slurf mist en een oor. Gevolgd door spijker poepen, dat hadden ze nog nooit gedaan. Eierlopen , maar dan met rolletjes ipv eieren. En koekhappen. Dit vonden ze helemaal geweldig. Toen was het alweer tijd voor de lunch.. Na de lunch ben ik begonnen om fruit klaar te maken. Onder tussen zingen en praten we over de kleuren en de namen van het fruit. In 6groepen wordt het fruit genuttigd, nou dat gaat er wel in. Na nog wat limonade komen de ballonnen te voorschijn. Dit maakt het feest compleet. Natuurlijk klappen er al een paar voordat het tijd is om naar huis te gaan, als je dan die beteuterde gezichtjes ziet... Gelukkig is er dan nog een nieuwe.
Deze dag was er ook een jongetje op school die stil in een hoekje op de grond lag. Later begon hij heel hard te huilen. Toen ik vroeg wat of er met hem was vertelde Cathreen dat hij meningitis had , als ik het goed begrepen heb. Cathreen heeft hem een hele tijd gedragen op haar rug. Maar hij werd niet echt stil. Pas na het eten, wat ze hem moest voeren, viel hij weer in slaap. Toen alle kinderen ballonnen hadden gekregen was hij wakker en probeerde ik zijn aandacht te trekken met een ballon, maar hij reageerde er niet op, ook niet op de andere kinderen. Zoiets vind ik wel moeilijk hoor.
Eddah, de andere juf was deze morgen gewoon op school en hielp met alles mee tot ze plotseling om 10.15 naar me toe kwam en zei dat ze weg moest naar een begrafenis. Haar moeder was overleden.... Dan sta je plotseling met een mond vol tanden omdat je dat bij ons niet voor kunt stellen dat je dan gewoon naar je werk gaat en halverwege de morgen naar de begrafenis van je moeder. .. In Malawi is het aan de orde van de dag.....ik heb deze weken wel 6x gehoord dat iemand even weg moest voor een begrafenis.


Deze avond zou ik om 17.00 uur opgehaald worden om afscheid te nemen van de Chitsonga,s. Ik maar wachten... Het werd 18.45, er was een auto naar mij onderweg maar die stond zonder brandstof. En savonds kan je niet zo makkelijk meer halen. Dus moest er eerst een andere auto naar centrum Blantyre rijden om diesel, om vervolgens mij op te pikken en onderweg hebben we de gestrande auto geholpen. Eenmaal aangekomen moest ik eerst uitleg geven over een nieuwe wasmachine. Tot nu toe wasten ze alleen met de hand. Maar er is natuurlijk eerst een wasmachineaansluiting nodig en in dit geval een warme en een koude. En dan natuurlijk nog de afvoer. Wat ik van deze "Afrikaanse " machine begreep, heb ik geprobeerd uit te leggen.
Daarna was het tijd voor het diner. De hele salontafel stond weer vol eten. Speciaal voor mij hadden ze rijst en friet en geen nsima. Na het eten hebben we samen nog gebeden en daarna afscheid van elkaar genomen. Giftina en haar man hebben mij weer thuis gebracht.

Vrijdag is de laatste dag voor de Alemekezekeschool. Bij aankomst is Goodwell al aan het spitten in de grond. Hij maakt een diep gat voor de toiletten, het moet anderhalve meter diep worden. Eerst met de houweel, omdat de grond zo hard is en dan met de schop alles eruit. Hij staat daar met zijn blote voeten in de slik te werken, maar voor hem is dat geen probleem. Daarna zullen ze een vloer leggen van cement en daarop bouwen ze een soort septictank.

Met de kinderen heb ik dezelfde spelletjes gedaan als met de andere. Het was weer genieten van alle blije gezichtjes. De kinderen zongen nog een afscheidslied en ik kreeg van Shamim en Beatrice nog een mooie ketting. Om half 4 loop ik naar huis, met toch wel een beetje naar gevoel, het is weer voorbij.....de tijd is zo snel gegaan.

Blijft dus de zaterdag nog over. Ik heb beloofd om nog naar de toiletten te komen kijken. En ik ga nog even langs de kerk, want er is nog een vrouw die voor mij een rok en een topje heeft laten maken door haar dochter.
Zaterdagavond ben ik door Sevana uitgenodigd voor het diner. Ook al heeft ze 6 familieleden op bezoek. De laatste avond alleen in je huisje is geen goed idee, volgens haar. En daar kon ze wel eens gelijk in hebben.

De volgende keer dat ik schrijf zal waarschijnlijk uit Nederland zijn, tenzij er nog heel bijzondere dingen gebeuren.

Lieve groeten allemaal en tot spoedig!!!
Karina