Terugreis.

Dinsdag. Hoewel ik gister avond al afscheid had genomen van huismoeder, stond ze vanmorgen toch om half 7 aan m'n deur te kloppen. Ik was al wel een beetje wakker, maar nu dus helemaal. Dan gaan we er ook maar uit, want ik had de afspraak dat om 9 uur iemand mij op kwam halen, zodat ik nog tijd had om afscheid te nemen van David en Elizabetn en hun gezin. Vandaag wil ik ook m'n laatste emmerwasbeurt hebben, is er smorgens geen elektriciteit . Dan maar een grote pan water op het vuur. Ondertussen pak ik nog steeds wat spullen in. Als eindelijk de pan water kookt, kan ik m'n laatste wasbeurtje hebben. .heerlijk, maar ik zie toch erg uit naar een flinke douchebeurt thuis!! Na m'n ontbijt en de laatste dingen die ingepakt moeten worden, ben ik precies om 9 uur klaar. Ik besluit om nog lekker even op m'n bed te gaan liggen om te wachten, want het wordt een lange dag en nacht vandaag. Maar om 10.00 is er nog steeds niemand. Nu wilde ik toch wel dat m'n telefoon het deed dan kon ik even bellen. Maar helaas de registratie is nog steeds niet doorgevoerd.... Ik ga proberen David te appen, dit is m'n enige mogelijkheid om met anderen te communiceren. Maar David neemt niet op en ik zie dat hij m'n berichtje ook niet gelezen heeft. Zachtjesaan wordt ik een beetje ongerust. Ze zullen toch niet vergeten zijn dat dit de dag is dat ik naar huis vlieg?? Wacht ik zal m'n eigen Nederlandse simkaart er weer in doen, dan kan ik David gewoon bellen. ... Maar helaas krijg ik zo ook geen gehoor. Ondertussen is het al 11 uur geweest . Eindelijk belt David mij...ja Wonderful is onderweg om mij op te halen. Het is bijna half 12 als hij aan komt rijden. En eigenlijk moet ik om 12 uur op het vliegveld zijn. Toch besluit ik nog even de afslag naar Davids huis te nemen om nog even bye bye te zeggen. Maar ik wil niks meer drinken of eten. Elizabeth is ook blij dat ze me nog even ziet. Met z'n drieën danken we God voor 

de fijne tijd die we gehad hebben en bidden we voor een veilige reis terug. Op het vliegveld is het nog niet druk er staan maar een paar mensen voor mij. Ik ben al online ingecheckt door Sevanna dus gaat het hier ook sneller. Om 1 uur zit ik in de wachtruimte en mijn vliegtuig vertrekt pas om 3 uur... Het is mijn westers denken dat ik toch moet zorgen er op tijd te zijn. Medereizigers druppelen gestaag binnen en jawel op de afgesproken tijd vliegen we naar Addis Ababa. Gelukkig krijgen we aan boord een maaltijd. Daar heb ik wel erg trek in , want sinds m'n ontbijt had ik niks meer gegeten. De overstap is ook goed gegaan, al blijft het goed opletten waar je moet zijn en soms nemen ze je dan ineens weer mee met een groepje naar de andere kant van de vertrekhal, omdat het daar dan weer sneller gaat om langs de douane enz te gaan. Stond ik netjes bij gate 8 te wachten, moet het gate 8D zijn en die is dan weer een verdieping lager. Ik ben altijd weer blij als ik eindelijk in het goede vliegtuig naar huis zit. Allen had ik 2 boardingspassen gekregen , dat is vreemd. Ik weet dat we via Wenen vliegen, maar daar kan ik blijven zitten. Zou ik nu naar een andere stoel moeten verhuizen? In het vliegtuig waren er nog meer mensen uit Nederland met hetzelfde probleem. Ze zeiden dat we er eerst uit moesten om vervolgens dan weer in te checken. Ik zei dat ik dat niet ging doen. De aankomsthal kan heel ver liggen van de vertrekhal en dan ben je straks niet op tijd. Ik weet zeker dat dit mijn goede vliegtuig is dus blijf ik zitten. Gelukkig doen die anderen dat ook en hebben we overleg met de stewardessen. Zij hebben alle inzittenden geteld om zo te kunnen zien of de boarding dan toch klopt. Gelukkig was dat zo en konden we op tijd vertrekken richting Brussel. Daar waren we zelfs een half uur eerder dan gepland. Ik was ook zo door alle formaliteiten heen. De koffers stonden ook heel snel al op de band, dus liep ik om kwart voor 9 al naar buiten. Gelukkig kwam Willemijn er ook snel aan. Toen Liene me zag, begon ze te rennen, te rennen tot ze in m'n armen vloog... Wat een heerlijk weerzien. Nomi zit in de draagzak en heeft even wat langer de tijd nodig... Maar eenmaal bij de auto krijg ik een dikke knuffel van haar. 

Willemijn brengt me gelijk naar mijn eigen huis en gaat dan met de kinderen weer verder. Ik beloof dat ik smiddags na het doktersbezoek bij hen langs zal gaan en blijf eten. Wat heerlijk om weer in je eigen huis te zijn en wat lijkt alles dan groot en licht.. 

Eerst lekker douchen en een tukkie doen. Daarna naar de dokter. Volgens hem zijn m'n longen schoon. Maar ik heb een lelijke , ontstoken plek aan m'n been. Daar zou mogelijk ook de koorts van kunnen komen. Ik krijg een antibioticakuur en ik moet bloed laten prikken op ontstekingen en leverfuncties. Mocht ik later nog klachten blijven houden, kunnen we altijd nog kijken of het malaria is. 

Vanmorgen heb ik de dokter gebeld voor de uitslag van mijn bloed. Die was gelukkig goed. Ik moet wel gewoon mijn kuur afmaken. 

Dan kan ik vandaag beginnen met uitpakken, wassen en opruimen. 

Ik kijk terug op een mooie reis, waarin ik de contacten met de familie Chitsonga en de juffen van de scholen weer aangehaald heb, heerlijk met de kinderen gespeeld heb en heb genoten van een mooi stukje Malawi. 

Jullie wil ik allemaal bedanken voor de tijd die je genomen hebt, om mijn (lange) verhalen te lezen, me te bemoedigen, voor me te bidden of op welke manier dan ook er voor me te zijn. Heel erg bedankt. Maar bovenal dank aan de Heer die dit allemaal weer mogelijk heeft gemaakt.

Lieve groeten Karina